Lwie serca

Prolog

(muzyka)

W noc przed swoją śmiercią Lily Potter nie mogła zasnąć. Kręciła się po łóżku pół nocy, odkrywając się i przykrywając, co chwila odpychając ramiona swojego męża lub w się w nie wtulając. Jamesa nic nie mogło obudzić, od zawsze miał mocny sen. Mieszkając z przez tyle lat w jednym dormitorium z Hunwotami, nauczyło go zasypiania w ekstremalnych warunkach.

Wreszcie usiadła zmęczona i schowała twarz w zimne dłonie. Światło księżyca oświetlało sypialnie, tak że mogła się przyjrzeć każdemu jej zakątkowi. Chwyciła szlafrok, który parę godzin temu rzuciła na szafkę nocną i założyła go szybko wskakując z łóżka. James tylko zachrapał głośniej. Podeszła do niego i delikatnie przykryła jego odkryta klatkę piersiową. Zawsze był wysportowany, a mięśnie miał ładnie wyrzeźbione. Jednak teraz jego ciało pokrywały blizny, dużo blizn po wielu zaklęciach, którymi został potraktowany na bitwach, atakach i potyczkach. Nie jedną ona leczyła, całowała i płakała nad. Mimo to dalej czuła dreszcz zimna patrząc na ich ilość. Kochała go, każdego dnia coraz mocniej. Dotąd nie mogła uwierzyć, jak z aroganckiego i wyrachowanego nastolatka wyrósł na tak wspaniałego, odważnego mężczyznę. Delikatnie pocałowała jego czoło, po czym wyszła z  sypialni.

Pokoik Harry’ego znajdował się na końcu korytarza. Drzwi były jak zawsze lekko uchylone, aby mogli z Jamesem lepiej słyszeć jego płacz w nocy. Weszła do pomieszczenia na palcach i bez problemu ujrzała białą kołyskę z baldachimem po środku pokoju. Maluszek nie spał. Swoim bystrymi zielonymi oczami z ciekowością patrzył na zaczarowane zwierzątka, które biegały w kółko na jego główką.

- To jeleń – wyszeptała delikatnie dotykając srebrnego zwierzęcia. – Jak twój tata – chłopczyk nie zwracał na nią uwagi. Zaczął gryźć swoje maleńkie dłonie, uśmiechnęła się z czułością i oparła głowę na szczebelkach kołyski. – Moje małe lwiątko. Wiesz … - przełknęła ślinę. – Niedługo będzie u nas nowe lwiątko. Mały Dwight lub Charlotte – ciepłe łzy popłynęły z jej oczu. Kiedy dowiedziała się, że będzie mieć następne dziecko pierwszą jej reakcją było szczęście. Zawsze chcieli mieć z Jamesem dużą rodzinę. Najlepiej całą drużynę. Tuż po ślubie ustalili imiona dla każdego z ich przyszłych dzieci. Pierwsze miało nazywać się Harry lub Charlotte, potem Dwight lub Melody, następnie Nathan lub Josephine i tak dalej. Jednak teraz chciała płakać. Ledwo utrzymywali się przy życiu. Porzucili swój piękny dom i zamieszkali w kryjówce, ukrywali się, a jej mąż dodatkowo był czynnym członkiem Zakonu. Posiadanie drugiego dziecka teraz było szaleństwem.

- Oby tym razem była Charlotte – powiedział. Oparty o framugę patrzył na swoją piękną żonę. Jej rude włosy lśniły w świetle księżyca, a blada skóra odbijała jego światło. Merlinie, jak ja kocham tę kobietę, pomyślał. – Wiesz, ktoś musi sprzątać po nas – zaśmiał się serdecznie i podszedł do niej. Lily tylko uśmiechnęła się smutno.

- Oczywiście, bo pan Potter nie ma rączek – wyszeptała. James podniósł małego, który na widok ojca od razu zaczął piszczeć ze szczęścia. – Wyrośnie na takiego samego huncwota, jak ty i Syriusz. Połowę rzeczy będzie zawdzięczał nazwisku i szczęściu oraz urokowi osobistemu – uznała. James pocałował główkę syna.

- Mama dzisiaj nie ma humorku, wiem co jej pomoże – powiedział patrząc głęboko w oczy dziecko.

- Ognista z lodem ? – zapytała rudowłosa, patrząc jak jej mężczyźni podchodzą do gramofonu w koncie pomieszczenia.

- Nie, ale to też dobry pomysł. Frank Sinatra The Way You Look Tonight – powiedział ze śmiechem i włączył znaną im muzykę. – Pamiętasz, dziesięć lat temu, pokój Wspólny, butelka Ognistej, twoja czerwona sukienka i twoje odciski na stopach – zaśmiała się na samo wspomnienie, wtedy jeszcze nie byli razem, przyjaźnili się, jednak już wtedy czuła się przy nim jak w niebie. James zaczął się poruszać w rytm muzyki. Chwycił małą rączkę syna i udawał, że go prowadzi. – Pamiętaj Harry są dwa sposoby na kobiety, inteligencja i umiejętność tańczenia – chłopczyk pisnął głośno jak tylko ojciec obrócił się nagle.

- Lub nie bycie dupkiem – odezwała się. James dalej tańczył z małym. Uśmiechnęła się na ten widok.

- To też, ale wiesz my Potterowie mamy to w genach – oznajmił. – Chodź – wyciągnął do niej rękę. – Pokaż naszemu synowi jak kręcić tyłeczkiem.

- Jesteś niereformowalny – zaśmiała się szczerze.

- Pewnego dnia, jak jestem całkowicie sam, myślę o tobie i tym jak wyglądasz dzisiaj – zaczął śpiewać głośno, przy tym robić ruchy podobne do piosenkarzy. – Łamiesz moje naiwne serce.

- Jesteś kretynem – powiedziała, sama zaczęła tańczyć przy nich, wyciągnęła ręce do góry i zamknęła oczy oddając się całkowicie muzyce. Czuła się jakby znowu miała siedemnaście lat, ponownie poszła ze znajomymi do klubu, jakby zaraz miała otworzyć oczy i zobaczyć Alice i Frank, całujących się po środku parkietu, Remusa bez siwizny, Petera, który mimo że nie umie tańczyć to jest królem parkietu, Syriusza stojącego przy barze w nonszalanckiej pozie, a także Jamesa, jego młodszą wersję, tę bardziej szaloną.

- Ja ciebie też kocham – obrócił się, po czym objął żonę i razem poruszali się w rytm muzyki. – Jesteś miłością mojego życia. Umarłbym za was dwoje – oparł czoło o jej.

- Wiem – odpowiedziała, po czym pocałowała go delikatnie, aby później utonąć w namiętności. Ich lwiątko zasnęło, a oni pozostali w tej pozie, długo po tym jak skończyła się płyta Sinatry.

James Potter spełnił swoją obietnicę. Jutro o dwudziestej Lily Potter stanie się wdową na dokładnie siedem minut. Jej serce pęknie w momencie śmierci Jamesa Pottera, miłości jej życia. Później jak prawdziwa gryfonka będzie walczyć o życie syna. O dwudziestej siedem upadnie martwa w pokoju w którym dzisiaj stoi. A jej małe lwiątko, Harry Potter stanie się legendą.