Zakochani Huncwoci

Krzyknął głośno i zwinął się z bólu w kłębek. Z jego oczu poleciały słone łzy, a on wbił jeszcze mocniej paznokcie w łydki by poczuć się chociaż trochę lepiej. Jednak nic to nie dało. Dalej czuł ten wszech ogarniając ból. Który mógł jedynie porównać do płonięcia. Całe jego ciało płonęło. A najgorsze dopiero przed nim. Każdy miesiąc zaczynał i kończył się tak samo. Kiedy tylko wychodził ze skrzydła szpitalnego czuł się niczym nowo narodzony. Jednak jakiś tydzień przed pełnią zaczynały się problemy. Zawsze ten sam system. Na początku czuł niepokój. Po około dwóch daniach następowała bez senność.   Ona była najgorsza, razem z nią była wszach ogarniająca irytacja i jeszcze większy niepokój. Jednak nic nie mogło się równać z dniem przed transformacją. Zaczynał się on od bólu głowy, który utrzymywał się cały dzień, do niego dochodziły zawroty głowy i zmęczenie, całego organizmu. Ledwo umiał zrobić krok do przodu gdyż jego nogi bardzo często odmawiały współpracy. Dodatkowo z minuty...

 Peter przeszedł przez Pokój Wspólny niezauważony, nie licząc paru zderzeń z innymi uczniami. Jednak i tak wszyscy udawali że go nie za uwarzyli, bądź nie znają. Kiedy wreszcie dostał się na schody, odetchnął z ulgą. Nie znosił wracać sam do dormitorium. Kiedy szedł z którymś z chłopaków, czuł się pewniej. Wszyscy się z nim witali, rozmawiali, śmiali, a nie udawali że nie istnieje. Kiedy był z nimi był … zauważalny. Nieważne dla niego było to że ludzie tak naprawdę z nim nie rozmawiali, nie śmieli się z jego żartów. Najważniejszy był dla niego fakt że wreszcie wszyscy go widzieli, mimo że postrzegali go jako cień reszty Huncwotów, ale widzieli. Spojrzał jeszcze raz na gryfonów którzy znajdowali się w Pokoju Wspólnym. Wszyscy byli w swoich grupkach, nikt nie siedział sam. Kontem oka dostrzegł Mary Anne z szóstego roku, która zawzięcie rozmawiała o czymś z Lily Evans. Nagle obie dziewczyny spojrzały w jego kierunku. Mary Anna pomachała, a Lily uśmiechnęła się szeroko, miła...