Rozdział 3

Syriusz usiadł ciężko na  miejscu obok okna. Przedział był zupełnie pusty. James razem z Peterem poszli straszyć pierwszaki, a Remus na spotkanie prefektów. A on, on wreszcie był sam, sam ze swoimi myślami. Odkąd zamieszkał u Potterów,  James nie od stepował go na krok. Nawet w nocy rozmawiał z nim lub Syriusz słuchał jak gra na Katherine. Chcąc, nie chcąc Potter robił wszystko by jego przyjaciel nie myślał o tym feralnym wieczorze.

Pociąg nagle ruszył. Syriusz spojrzał na czarodziei którzy machali swoim dzieciom. Mimo wolinie się uśmiechnął, nigdy nikomu o tym nie mówił, ale marzył o tym żeby wśród tych rodziców byli jego. Pamiętał jak w pierwszej klasie wszyscy uczniowie machali rodzicom na pożegnanie, a mu machał skrzat, którego z całego serca nienawidził. Jago rodzice odkąd pamiętał okazywali mu miłość w najgorszy możliwy sposób. Wychowywali go na metodzie kija i tylko kija.

-Czy tu siedzi mój ulubiony ścigający ?- uśmiechnął się na dźwięk tego lekko zachrypniętego głosu. Dziewczyna wychyliła głowę za drzwi i powitała chłopak ogromnym uśmiechem.

-Nie wiem czy ulubiony, ale zapraszam – dziewczyna weszła do przedziału. Zrzuciła torbę i Katarinę barta na podłogę, po czym usiadła naprzeciwko Blacka. Syriusz uśmiechnął się do niej serdecznie i dalej patrzył w mijany krajobraz za oknem. Grace odrzuciła swój kucyk za siebie i widząc że jej przyjaciel niema ochoty na rozmowę wyjęła z torby gazetę, po czym rozłożyła się wzdłuż ławki, na co Syriusz się zaśmiał. Spojrzała na niego pytająco.- Jakbym widział Jamesa- zaśmiał się widząc minę dziewczyny. Grace nienawidziła kiedy ktoś wypominał jej podobieństwo do barta. Dokładnie wiedziała że jest damską kopia swojego barta, ale bez przesady, wszyscy ją do niego porównywali. Było to o tyle chore że nauczyciele mówili do niej ,,James,,.

-Wal się Black- pokazała mu język i przykryła ręką oczy. Syriusz czasami się zastanawiał czemu nigdy nie zarywał do Grace, ale jak tylko na nią patrzył odnajdował odpowiedź. Była taka podobna do brata i z wyglądu i z zachowania. Dziewczyna była prawie równa z nimi, miał te same czarne włosy zazwyczaj związane, i ten sam uśmiech, miała tez taki sam kształt oczu jak James, tylko kolorem oczu się bardzo różnili. James miał ciemno czekoladowe, zaś Sue miała oczy w kolorze miodu.Piękne złote oczy, patrzące na każdego z zaufaniem. – A tak poza tym gdzie jest twoja dziewczyna ?- Syriusz rzucił w nią jedną z żelek Petera. Dziewczyna zaczęła się głośno śmiać.- Zawsze patrzyłam na was miała wrażenie że jesteście sobie przeznaczeni. Byliście by świetną parą, przecież każdy wie że żadna dziewczyna nie da tyle miłości i zrozumienia Jamesowi co ty Syriuszu Blacku. Pora przestać ukrywać uczucia i ujawnić wszystkim waszą wielką miłość. Co tak się na mnie patrzysz, każdy widzi jak się kochacie i te wszystkie dziewczyny. Twoje i mojego brata to były formą ucieczki od prawdziwej miłości która was łączy- chłopak patrzył na nią z lekką fascynacją. Grace dalej leżała zakrywając oczy i tylko sie szeroko uśmiechała.

- Nie uwierzycie kto jest drugim prefektem- powiedział James ze śmiechem kiedy wchodził do przedziału. – Hej siostra – rzucił jej paczkę fasolek na brzuch, dziewczyna podniosła się i opadła plecami o okno uśmiechając się delikatnie do brata. 

- Kochanie- powiedział Syriusz podchodząc do Jamesa.- Nareszcie jesteś- Potter spojrzał na niego z przerażeniem. Black zaczął dotykać jego klatki i przytulać się do ramienia. – Okazuje się że już nie musimy ukrywać naszej miłości – oczy James rozszerzyły się jeszcze bardziej, a Sue pluła już fasolkami, ze śmiechu spadając na podłogę. – Twoja kochająca siostra to akceptuje.

- O Skarbie, nareszcie- powiedział Potter z udawanym przejęciem w głosie. Zbliżył się do Blacka i dotknął jego włosów.- Tyle lat ukrywania- Peter zaczął się śmiać widząc jak Potter przechyla Syriusza do tyłu, udając że chce go pocałować. Sam Black ledwo powstrzymywał śmiech.

- Zabijcie mnie. Co wy na Gacie Merlina wyprawiacie !- Lupin zmierzył ich wzrokiem z otwartą buzią, a Potter z rozbrajającym uśmiechem puścił Blacka, biedak spadł na Katherine.- Porąbało was kompletnie- stwierdził Remus siadając przy roześmianej Grace.

-Katarina- James rzucił się by podnieść futerał, po czym  przytulił go do siebie.- Zły pan Syriusz upadł na ciebie- powiedział całując futerał- moje biedne biedactwo już tatuś mu pokarze- spojrzał na Blacka z zawiścią, ten patrzył za to na niego jak na idiotę. – Skrzywdziłeś moją Katherine koniec z nami- powiedział głosem małej dziewczynki i usiadł ,,obrażony,, przy Peterze.

- I dobrze- powiedział Black z skrzyżowanymi rękami – byłeś kiepski w łóżku- na te słowa wszystkie fasolki z buzi Grace i Remusa wyładowały na podłodze.

- Bo tobie zależy tylko na seksie- odpowiedział mu Potter, wyciągając Katherine z futerału.

-Ten związek od początku nie miał sensu, ty tylko kochasz ją- wskazał na gitarę, po czym usiadł przy Jamesie.

-To prawda, to jest kobieta mojego życia- powiedział tuląc od siebie gitarę. Grace razem z Syriuszem przewróciła oczami. Od 3 roku życia James męczył ich i wszystkich od koła grając na swojej gitarą. Jednak trzeba przyznać że te 12 lat nauki grania, sprawiało ze z przyjemnością się go słuchało. – Remi słyszałem że dostałeś moją ulubioną koleżankę jako współpracowniczkę- Remus przewrócił oczami.

-Tak i nie wiem co ty do niej masz – James przestał grać i spojrzał na niego. Remus  próbował uniknąć jego wzroku skupiając się na książce. Jednak to chyba nie przekonało Pottera. Był jego przyjacielem i cała szkołą myślała że we wszystkim się zgadzają ,, przecież to Huncwoci oni mają jeden mózg na całą czwórkę’’. Jednak niebyła to prawda, w wielu rzeczach się nie zgadzali. Syriusz i James mieli bardzo często taki sam pogląd, ale też dość często się kłócili, Peter po prostu się nie odzywał, a on po tylu latach przyjaźni z Potterem wiedział że na pewne tematy po prostu się z nim nie dyskutuje, jednym z nich był na przykład temat Lily Evans. Dla James ktoś kto przyjaźni się z kimś takim jak Severus Snape jest taki jak on.

- Cóż jest to jedna z tych dziewczyn co ma gówno trolla zamiast mózgu.

-To w takim razie tworzycie idealną parę- zaśmiał się Syriusz, uśmiechając się do Jamesa szeroko. Grace spojrzała na brata z uśmiechem.

-Jakie ty masz piękne ząbki, było by szkoda gdyby pewnego dnia znikły- James uśmiechnął sie do niego najszerzej jak mógł i wrócił do swojej ukochanej Katariny. Syriusz machnął na niego ręką, wziął nogi grace na kolana i zaczął się bawić jej sznurowadłami. 

~*~

Pociąg pędził z niesamowita prędkością. Mijali okoliczne wioski, lasy, jeziora, a  przez prędkość widać było tylko kolorowe plamy. Jednak nie przeszkadzało mu to, dalej patrzył na mijany krajobraz. Nawet nie słyszał kiedy weszła do przedziału.

- Nie masz co robić- powiedziała oschłym tonem. Zmierzył ją wzrokiem i wskazał jej miejsce ręką, kiwnęła głową i z duma usiadła naprzeciwko niego. Spojrzał jeszcze raz na nią, była tak dumna. Zawsze kiedy ją widział zastanawiał się gdzie w tym małym ciałku znajdują się te pokłady dumy i wyższości nad wszystkimi.

- Co chcesz ?- zapytał, dziewczyna tylko się uśmiechnęła, odgarnęła blond lok z twarzy i spojrzała na niego swoimi zimnymi oczami, a po jego ciele wtedy przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Umiała sobie doskonale wszystkich podporządkować, a każdy kto dał się jej zwieść zastanawiał się gdzie drzemie w niej ta siła, dzięki której miała władze nad nimi. On sam miał wrażenie że to właśnie w jej oczach, w nich drzemie ta siła, kiedy się w nie patrzyło przechodził mroźny dreszcz po plecach.

-Czy ja zawsze muszę czegoś chcieć, skąd u ciebie ta niechęć – powiedziała spokojnie, uśmiechnęła się kiedy spojrzał na nią. Odwzajemnił szybko uśmiech, a wtedy dziewczyna dotknęła jego dłoni i znowu przeszedł go nieprzyjemny dreszcz. – Długo się przyjaźnimy i wiesz że tylko tobie ufam- przełknął ślinę, a ona daje świdrowała go spojrzeniem.- Ty jedyny nigdy mnie nie zawiodłeś.

-Czego chcesz ?- powiedział kiedy wreszcie się od warzył. Blondynka uśmiechnęła się do niego zabierając dłoni. Spojrzał na nią z przerażeniem, a ona jak gdyby nigdy nic, położyła stopy na ławce delikatnie masowała palce u stup. – Czego do cholery do mnie chcesz- uśmiechnęła się do siebie, uwielbiała kiedy ludzie tracili przy niej opanowanie, wtedy dokładnie wiedziała że ma ich w garści.

-Wiesz, czego chce, dokładnie wiesz – powiedziała spokojnie. Spojrzał na nią z przerażeniem. Wiedział że jest zdolna do wszystkiego i nieznana słowa ,, Niewykonalne,, ale teraz przesadziła. Żądała czegoś co było kompletnie niewykonalne, a może nie tyle niewykonalne ale podłe. – Wiesz że jest mi potrzebny, a żebym go miała w swoich szeregach przeszkadza mi jedna malutka rzecz.

-Malutka- zaśmiał się.

-Malutka- powtórzyła- każda wielka miłość kiedyś się kończy. A ty musisz zrobić wszystko- podeszła do niego, stała niemal kilka milimetrów od niego, przełknął głośno ślinę, a ona dotknęła jego krawatu delikatnie go poprawiając.- By zakończyła się w tym roku szkolnym.

-Jak ? Z nią może pójść łatwo, ale on świata poza nią nie widzi- dotknęła drzwi.

-Mężczyźni kiedy tracą tą jedyną są niezwykle łatwi na manipulacje. Ty mój drogi musisz tylko się jej pozbyć a ja załatwię resztę- wyszła z przedziału, a on usiadł na ławce chowając twarz w dłonie. Jakim cudem się w to wpakował, przecież jeszcze przez rokiem miał wszystko, kochającą dziewczynę, przyjaciół, a teraz jest pionkiem w grze prowadzonej prze tą zepsutą do szpiku dziewczynę. Jaki był głupi ze dał się zauroczyć tej podłej suce.

-Biedny chłopak- pomyślał o kolejnej jej ofierze.

~*~

-Adela-  krzyknęła blondynka, po czym  rzuciła się na koleżankę, przytuliła się do niej z całych sił jakie miała. Clara spojrzała na nie spod gazety i tylko przewróciła oczami czytając dalej artykuł o tym jak znaleźć miłość w trzy dni. Sam nie wiedziała po co to czyta, ale i tak było to lepsze niż paplanina Mirandy o pozbyciu się zbędnych włosów na twarzy. Clara nawet się jej zapytała czemu to robi skoro nigdy nie miała problemów z owłosieniem na twarzy, blondynka odpowiedziała jej że robi to zapobiegawczo. Wiec Miranda usuwała sobie owłosienie z twarzy, eliksirem dla mężczyzn, zapobiegawczo.

- Mi dusisz mnie- powiedziała Adela. Kiedy wreszcie udało się jej wyrwać z ramion przyjaciółki ona wskoczyła na kolana Clary. Fioletowo włosa spojrzała na nią z pretensją i zwaliła z siebie, Miranda jednak szybko ponownie wskoczyła na jej kolana.

-Mi złaź, co się z tobą dzieje- krzyknęła , zawsze uważała że Mi ma zbyt kościsty tyłek by mógł on gościć na jej wykwintnych kolanach. 

- Po prostu cie kocham mój ty fioletowy łbie i naprawdę nie przeszkadza mi że wstyd się z tobą teraz pokazać, przez twój nowy styl- Clara spojrzał z przerażeniem na Isle która uśmiechnęła się dalej czytając książkę.

-Is przypomnij mi czemu się z nią przyjaźnimy- zażartowała Clara, Miranda zapowietrzyła się i obrażona wyszła z przedziału, a za nią Adela. Isla uśmiechnęła się szeroko, miała serdecznie dość Mirandy. Miał wrażenie że Miranda przyjaźni się z nią tylko dla tego ze zna Huncwotów, kiedy nie było ich w pobliżu udawał ze nie zna Isly, jednak nie było jej z tego powodu przykro miała przecież Clarę która była jej jedyna przyjaciółką. - Miejmy nadzieje że nie wróci – uśmiechnęła się do ciemnowłosej.

-Ta, aż tak dobrze niema- powiedziała Isla cichutko do siebie.

-Witam miłe panie- wzrok dziewczyn od razu skierował się w stronę drzwi, a w nich stał nie kto inny jak Syriusz Black, Isla przewróciła oczami i wróciła do swojej książki, za to Clara odłożyła gazetę i uśmiechnęła się uwodzicielsko do Blacka. – Widzę że chociaż jedna w dobrym humorze- chłopak usiadł obok Clary z uśmiechem.

-Och Black, ja miała straszny humor, póki ciebie nie zobaczyłam – Isla spojrzała na nią badawczo.

-Tak?- powiedział zadowolony z siebie Syriusz.

-Tak, zawsze kiedy widzę kogoś o tak małym móżdżku wracają mi  chęci do życia- powiedziała z rozbrajającym uśmiechem, a Black nawet sie nie zdziwił uśmiechnął się do niej tylko uroczo.

-Miło mi że poprawiłem ci humorek- powiedział z ogromnym uśmiechem. – A bym zapomniał to dla was. Miłego dnia dziewczyny- rzucił w stronę Clary zapakowaną w fioletowy papier kulkę. Isla wzięła swoje rzeczy i spojrzała na koleżankę która dokładnie oglądała kulkę.

-Ja wychodzę, od lat znam James i Syriusz więc wiem co się za tym kryje- powiedziała, Clara jednak dalej oglądała kulkę. – Clara- dziewczyna delikatnie odwijała papierek, a Isla tylko z przerażeniem się temu przyglądała.

-I co ?- kiedy wreszcie rozpakowała prezent, okazało że w środku była kulka z czekolady. Isla uśmiechnęła się tylko i usiadła naprzeciw koleżanki. – Chcesz kawałek- Isla tylko pokręciła głową, a wtedy Clara ugryzła kulkę. Nagle wszystko w przedziale było w czekoladzie.- Nic niemów.

~*~

James razem z Syriuszem śmiali się na korytarzu w niebo głosy. Uczniowie aż wychodzili z przedziałów by zobaczyć co się dzieje, a Huncwoci ledwo trzymali się na nogach ze śmiechu. Syriusz aż usiadł, a Potter uderzał w okno pięścią.

-O nasze najsłodsze- powiedział James kiedy obydwie dziewczyny wyszły z przedziału. Clara spojrzała na niego z spod byka, a czekolada z spływała jej z włosów, widząc to  chłopacy dostali kolejnego ataku śmiechu.

- Co się tu taj dzieje na Brodę Merlina ?- głos Lily Evans wydawał się lekko załamany, kiedy zobaczyła dziewczyny. Zakryła ręką usta i zaczęła się śmiać, Clara tupnęła nogą i wzięła Islę za ramię i poszły do łazienki. Chłopacy od razu zmierzyli wzrokiem Lily, była tą sama dziewczyna co rok temu. Miała dalej grube długie włosy w kolorze kasztanu z delikatnymi rudymi refleksami, kremowa cerę, mały zadarty nosek i te piękne szmaragdowe oczy otoczone wachlarzem czarnych rzęs. Była nawet tego samego wzrostu i niestety jej zawzięty charakterek też nie uległ zmianie.

-A nic tak sobie pomyśleliśmy że chcemy coś słodkiego wiec poszliśmy do koleżanek- powiedział Black którego podtrzymywał James, który sam ledwo trzymał się na nogach. Lily spojrzała na nich rozbawiana, ale szybko się opanowała i ze srogą miną się na nich patrzyła. Ciągle zastanawiała się gdzie są mózgi tych chłopaków. Jeden był gorszy do drugiego, kiedy James podpalał jej włosy na eliksirach to godzinę później Syriusz zmieniał ich kolor na zaklęciach.

- Cisza !- krzyknęła, a wtedy obaj jakimś dziwnym trafem przestali się śmiać. Spojrzała na nich zdumiona. – a teraz wracać do przedziału, za 10 minut dojedziemy, wtedy zgłoszę to wszystko- skrzyżowała ręce na piersiach- Teraz - warknęła.

-Jest takie piękne słowo Evans- powiedział Potter ze sztucznym uśmiechem.

-Proszę-powiedziała słodko.

-No patrz, nawet ktoś taki jak Lily Evans ma ludzkie odruchy i umie kulturalnie poprosić zamiast nadużywać władzy którą jej dano niespełna 4 godziny temu- Lily spojrzała na niego ze wściekłością, a chłopak tylko się uśmiechnął i poszedł do przedziału.

-Na co czekasz Black – Syriusz widząc jej wzrok, od razu poszedł za przyjacielem. Lily patrzyła jak jego sylwetka znika za drzwiami przedziału i odetchnęła z ulgą. Pierwsze stracie w tym roku przegrała, ale dokładnie wiedziała że będzie ich o wiele więcej. Huncwoci to Huncwoci z nimi nie wygra i świtanie zdawała sobie z tego sprawę, ale i tak musiała z nimi walczyć, jeśli się podda nikt nie będzie jej poważnie traktował. To jak traktowali ją Ślizgoni pozostawiało wiele do życzenia, ale cóż mogła z tym zrobić, nie zmieni przecież statusu krwi. Jedynym wyjściem by uczniowie traktowali ją jak prefekta było pokazanie Huncwotą że tak na prawe nie rządzą Hogwartem. Ale czy to wykonalne, zastanawiała się. Nie przepadała za nimi ale nigdy nie mówiła że są głupi. Właściwie uważała ich za cholernie inteligentnych facetów.

-Pierwsza konfrontacja z głupim i głupszym- odwróciła się do niego, a w jego oczach od razu pojawiały się promyki szczęścia. Lily uśmiechnęła się do niego słabo, wyciągnęła różdżkę i wypowiedziała zaklęcia. Czekoladowy przedział znowu był zwykłym przedziałem, uśmiechnęła się pod nosem. Poszli razem do swojego przedziału, Lily rzuciła torbę na ławkę, a Snape zaczął szukać w torbie krawatu.  Dziewczyna przyglądała się mu z uśmiechem. Miał ziemistą cerę, orli nos i zimne oczy, ale tylko dla wszystkich dokoła kiedy na nią patrzył były takie ciepłe, zatroskane. Dla wszystkich dookoła był pośmiewiskiem, Severus tłumaczył to sobie tym że niema pieniaczy, pozycji, ma za krótkie spodnie i pelerynkę, jego koszula była by dobra dla drugorocznego. Kiedy Lily mówiła mu że by był milszy to wszyscy go polubią on zaczynał swoja gadkę o tym że dla wszystkich liczy się tylko pozycja i pieniądze.  

-Skąd oni biorą te pomysły ?- powiedziała z nutą podziwu w głosie, Severus prychnął tylko, próbując zawiązać krawat.

-Wiesz, wolą się nie zagłębiać w ich chore umysły- powiedział z odrazą, Lily usiadła na ławce i zaczęła zawiązywać buty. Zaśmiała się widząc zmagania Severusa z krawatem. Wstała i podeszła do niego. Serce Severusa zaczęło bić jak szalone, gdy Lilianna zaczęła wiązać jego krawat. Czuł zapach jej włosów, truskawka zmieszana z miętą.   Tak od tej chwili był to jego ulubiony zapcha, a może nie… Jej skóra miała taki słodki zapach, trudny do opisania, był słodki i to był właśnie najpiękniejszy zapach na świecie.

-Raczej genialne umysły- powiedziała, chłopak od razu otrzeźwił słysząc te słowa. Spojrzał na dziewczynę ze wściekłością. Lily uśmiechnęła się do niego szeroko.

-Od kiedy jesteś fanką Jamesa Pottera i ich bezmyślnej bandy- Lily spojrzała na niego zszokowana.

-Nigdy niebyła i nigdy nie będę, ale niemożna powiedzieć że są idiotami. Znasz moje zdanie na temat Huncwotów, ale pierwszy lepszy niema takich pomysłów. Są durniami znęcającymi się nad innymi ale to nieznaczny że nie mają intelektu. A wręcz przeciwnie są cholernie inteligentni. Chociaż ta ich arogancja i wyższość nad wszystkimi wyzwala we mnie najgorsze instynkty.

-Ta, James Potter jest inteligentny- zaśmiał się.

-Bo jest.

-To się z nim umów- powiedział ze wściekłością, wyrwał krawat z rąk Lily i sam dokończył węzeł. Dziewczyna patrzyła na niego z dezaprobatą.

-Jesteś o mnie zazdrosny- zaśmiała się biorąc torbę.

-Nie, ale wyznaje taką samą zasadę jak on przyjaciele mojego wroga to moi wrogowie- Lily się zaśmiała.- Dokładnie wiesz jaką jest szumowiną. Rozpieszczony, arogancki sukinsyn.

-Przestań, nie jestem jego przyjaciółką, nawet go nie lubię zresztą z  wzajemnością.  Ja tylko stwierdzam fakty Severusie- uśmiechnęła się do niego słodko.

-Lilanka idziemy- do przedziału wszedł Remus Lupin, uśmiechnął się do nich. Severus prychnął i odwrócił się do okna, Lily za to odwzajemniła uśmiech i wzięła torbę podchodząc do Lupina.

-Spotkamy się po kolacji- powiedziała do Severusa, ten jednak się nie odezwał. Spojrzała na Remusa ze smutnym uśmiechem, ten odwzajemnił uśmiech. Kiedy wreszcie Lily wyszła z Remusem, Severus usiadł na ławce. Jak on go nienawidził. Jak on nienawidził całej tej cholernej czwórki. A najgorsze było to że Lily zakolegowała się z Remusem. Musiał znosić jego towarzystwo.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

OD AUTORA 

Oto Rozdział 3, sama nie wiem co mam o nim myśleć wiec proszę o bardziej rozbudowane komentarze ( piszcie co wam sie podoba co nie, czy dodawać muzykę, czy więcej gif-ów  itd, czy pisać zapowiedź następnego rozdziału i tak dalej i tak dalej, inaczej piszcie co by ubogaciło bloga a co sobie mam odpuścić :D) a i to jest 7 kartek na Word-zie wiec piszcie ile ma ich być bo... Bo tak proszę :D

Dziękuje :D