Rozdział 11

Rozdział 11

Lily rozwiązała włosy i założyła swój ulubiony rozpinany sweter, po czym spojrzała w lustro. Uśmiechnęła się do swojego odbicia i odgarnęła nieznośną grzywkę za ucho.

-Lulu, ile mam czekać ? – krzyknęła Marlena McKinnon, pukając pięścią w drzwi. Evansówna przewróciła oczami i wyszła z łazienki. Marlena stała przed drzwiami z obrażoną miną. – Co ty tam robiłaś ? – warknęła, wchodząc do łazienki z impetem. Lily uśmiechnęła się pod nosem. Dziewczyna zawsze się śmiała z Mar, która była prawdziwą rozpieszczoną księżniczką. Ale cóż była jedyną córką państwa McKinnon, którzy oprócz niej mieli ośmiu synów, w tym nieznośnych bliźniaków Barney i Aleksa.

-Hej – wyszeptał jej do ucha, a Lily poskoczyła lekko przerażona.

-Hej – powiedziała zniesmaczona. Potter uśmiechnął się szelmowsko, widząc iskry w oczach dziewczyny. – Co się stało że doznałam zaszczytu rozmowy z wielkim Potterem ? – uśmiechnęła się słodko, a James zaśmiał się delikatnie.

-Widzisz jaki jestem spaniało myślny – rzekł, rozkładając przy tym ręce  z ogromnym uśmiechem. Lily nieświadomie odwzajemniła uśmiech, co nie umknęło uwadze Pottera.

-Och Potter, Potter aleś ty zabawny – powiedziała ze znużeniem. James uśmiechnął się subtelnie i zmierzwił włosy.

-Zabawny – powiedział z rozmarzeniem. – Inteligentny, uroczy, przystojny i do tego – podniósł place, a Lily się delikatnie zaśmiała.

-Czekam – zaśmiała się Lily.

-Cholernie seksowny – dokończył, przekręcił głowę tak jakby odgarniał włosy. Ruda zaśmiała się serdecznie. – Powiedzmy szczerze kochasz mnie … - wyciągnął dłoń, a Lily aż otworzyła usta.

-Nie wiesz jak mam na imię – stwierdziła.

-Erica – pokręciła głową. – Becky, Zoy, Camila, Rose, Jesicka.

-Lily – powiedziała wreszcie, a James uderzył się w głowę.

-No tak – rzekł ze szczęściem. – Naprawdę piękne imię – Lily kiwnęła głową z udawanym uśmiechem. – Oj nie złość się Liluś – odgarnął jej włosy z czoła.

-Niemów do mnie Liluś – warknęła, a James uśmiechnął się ze satysfakcją.

-Jesteś piękna jak się denerwujesz – stwierdził, dotknął jej dłoni i delikatnie ją głaskał kciukiem. – W ogóle jesteś niczego sobie Evans, znaczy Liluś.

-Potter nie masz nic do roboty – powiedziała Lily ze wściekłością. Nagle pociąg mocno skręcił, a dziewczyna straciła równowagę. James szybko ją wychwycił zanim upadła na podłogę i przybliżył do siebie. Lily położyła dłonie na jego ramionach.

-Powiedzieć ci coś w tajemnicy – wyszeptał jej do ucha, a dziewczyna aż zadrżała. – Jednym z moich hobby jest dokuczanie ci – Lily zmarszczyła brwi.

-Ależ ja cie nie znoszę – wyszeptała mu do ucha, a chłopak się zaśmiał.

-Tak ? – zapytał, a Potter przytaknął. – To czemu się do mnie przytulasz ? – zaśmiał się, po czym pocałował ją w szyję. Dziewczyna zadrżała i szybko się od niego odsunęła. Chłopak uśmiechnął się ze satysfakcją, widząc wściekłość w jej oczach. – Wiesz co Liluś ? – dziewczyna pokręciła głową. – Coraz bardziej cie lubię – zaśmiał się i uśmiechnął do niej szeroko, Lily przekręciła oczami.

-A ja mam cie po prostu dosyć. Denerwujesz mnie samą swoją obecnością, nie wspominając o twoim stylu bycie. Serio myślisz że wszyscy cie uwielbiają ? – powiedziała ze wściekłością, a Potter tylko się uśmiechał.

-Eee – zaczął, mierzwiąc włosy. – Nie myślę, bo wiem to. Ty też mnie denerwujesz swoja obecnością, ale to się nazywa chemia skarbie – uśmiechnął się do niej uroczo, dopiero teraz Lily zauważyła ze James ma dołeczki kiedy się uśmiecha.

-Boże Potter – westchnęła ciężko. – Jeśli tak się nawzajem denerwujemy to poco. Pytam się poco ze mną rozmawiasz ? – uśmiechnął się serdecznie i podszedł do niej.

-Bo tak jest zabawniej, nie sadzisz ? – odpowiedział, delikatnie pociągnął jej nos, a Lily się uśmiechnęła delikatnie.

-Dla ciebie wszystko to zabawa, prawda ? – na jej pytania James tylko kiwnął głową.

-Życie jest za krótkie by tracić jej na zmartwienia i unikanie całkiem ładnych dziewczyn – odpowiedział, a Lily uśmiechnęła się delikatnie.

-Dziękuje – odpowiedziała.

-Lily lepiej tam nie wchodź – powiedziała Marlna kiedy wyszła za łazienki. – O cholera – wyszeptała z przerażeniem kiedy zobaczyła Pottera. Ten uśmiechnął się do niej tylko. 

-Miałem się iść przebrać, ale chyba sobie odpuszczę – powiedział z uśmiechem, a Marlena się zaczerwieniła.

-Nie, nie aż tak źle nie jest – zaczęła się tłumaczyć, a James z Lily się delikatnie zaśmiali widząc jej przerażenie i wstyd.

-Wolę nie ryzykować, pójdę zrobić striptiz mojemu fanklubowi – zażartował.

-Lepiej nie jeszcze zemdleją ze szczęścia – James uśmiechnął się do Lily, która przekręciła oczami.

-Dlatego nie zaproponowałem tobie – stwierdził z uśmiechem. – Do zobaczenia miłe panie – powiedział całując dłoń Evans i McKinnon.

-Myślisz że mu się podobam ? – zapytała Marlena kiedy Potter znikł za zasięgu ich wzroku. 

~*~

Syriusz włożył najszybciej jak to było tylko możliwe strój od quidditcha i wybiegł na boisko. Wszyscy członkowie drużyny gryfonów stali w równym rzędzie, a ich tego roczny kapitan David Herneston właśnie pokazywał im wszystkim gdzie jest ich miejsce. Razem z Jamesem mieli z niego niemały ubaw. Zwłaszcza że Harneston mierzył niewiele ponad 150 cm wzrostu i mimo swojego młodego wieku przyłysiewał. Dodatkowo uważał że każda dziewczyna w Hogwarcie się w nim podkochuje.

-Oczywiście wielki pan Syriusz Black – zaczął jednak chłopak miał jego słowa w głębokim poważaniu i stanął obok James który powstrzymywał śmiech widząc jak z ust Davida wycieka piana, a jego ślina wylatuje na Blacka. – MA  W DUPIE TO CO DO NIEGO MÓWIĘ I MA W DUPIE DRUŻYNĘ I MA W DUPIE.

-Chłopie masz niesamowicie pojemną dupę – skomentował James na co cała drużyna wybuchła śmiechem, nawet Syriusz się zaśmiał, po czym z całej siły uderzył Pottera w plecy. Ten nie utrzymując równowagi upadł na Hernestona. Uśmiechnął się do niego szeroko, a ten z wściekłością odepchnął go. Black zaśmiał się kiedy David ustał przed Jamesem który mierzył 195 cm wzrostu i wyciągnął palce by ten był przed oczami chłopaka. – Niełatwej powiedzieć żebym się schylił – zaśmiał się James, a z nim Black.

-To ci się udało – stwierdził Syriusz klepiąc przyjaciela w plecy.

-Myślisz Potter że jesteś taki wspaniały, taki inteligentny i niezastąpiony – spytał go David.

-Tak – odpowiedział Potter chowając ręce w kieszeń.

-Wypierdolę was obu z Blackiem – pokazywał placem, a to na  jednego a to na drugiego. – Gdy tylko będę miał okazję.

-Która może się nigdy nie znaleźć – oddał Syriusz z uśmiechem. David wyciągnął już palce. – Mam kucnąć – zaśmiał się Black, a Potter razem z nim ze śmiechu opierając się na ramieniu przyjaciela.

-Dobre, dobre – śmiał się James, przybijając z Syriuszem piętkę. Herneston zrobił się czerwony z wściekłości i nienawistnym wzrokiem mierzył Huncwotów.

-50 okrążeń w okuł boiska jak tylko skończy się trening – krzyknął, a Potter z Blackiem spojrzeli po sobie z uśmiechem.

-Dobrze, dobrze. Bo ci żyłka pęknie na czole – zaśmiał się James unosząc przy tym dłonie, a David machnął na nich ręką.

-Zanim zaczniemy chciałem coś ogłosić – zaczął David.

-Masz zamiar wypić eliksir na porost – zaśmiał się Black, kapitan mimo buzującej w nim wściekłości tylko westchnął i spojrzał na resztę drużyny która opanowywała śmiech.

-Do naszej drużyny dołączy nowa zawodnicza. Jest nią moja siostra Anna – powiedział z dumą, a wśród zawodników przeszedł szum. – Jakieś pytania zanim zaczniemy ?

-Ja mam jedno – zaczął James, podnosząc z ogromnym uśmiechem rękę do góry.

-Tylko nie on – szepnął do siebie David. – Tak ?

-Czy twoja siostra też jest liliputem ? – zapytał udając powagę.

-I czy też przyłysiewa ? – spytał Syriusz, tak jak jego przyjaciel udając powagę, a James pokiwał głową słysząc to pytanie.

-Merlinie daj mi cierpliwość bo ich pozabijam – wyszeptał David podnosząc głowę do góry.

-Ja bym na twoim miejscu to wykrzyczał – powiedział James, a Herneston spojrzał na niego zabójczym wzrokiem i powoli podniósł swój place.

-James on podnosi palce zwiewaj – zaśmiał się Black.

-WYPIERDALAĆ Z MOJEGO BOISKA – wykrzyczał David. James przetarł delikatnie twarz.

-Teoretycznie i praktycznie to boisko szkoły – powiedział Potter składając ręce.

-ZABIJE CIE – krzyknął David idąc do Pottera.

-Weź miotłę bo nie dosięgniesz – zaśmiał się Black.

-JUŻ – krzyknął, a Huncowci ze satysfakcją zabrali swoje miotły i zaczęli niepośpiesznie iść w stronę szatni. Nagle James się odwrócił.

-Spróbuj się uspokoić bo to nie pomoże twoim włosom – krzyknął w stronę kapitana, uśmiechając się szeroko i rozkładając ręce. Grace razem z Sue zaśmiały się serdecznie widząc Jamesa idącego tyłem i uśmiechającego się szeroko.

-ZABIJE CIE POTTER -  wykrzyczał David rzucając w stronę Jamesa i Blacka miotłą. Syriusz zaśmiał się radośnie i otoczył przyjaciela ramieniem.

-Kocham cie stary, normalnie cie kocham – powiedział Syriusz.

-To co po piwie ? – zaproponował Potter, a Black tylko kiwnął głową.

-Albo wiesz co ? – James spojrzał na niego pytająco. – Chodzimy na trening.

-Błagam cie, chce ci się znosić  – zaczął ale Syriusz przekręcił jego głowę tak by mógł dostrzec wysoką blondynkę w stroju od qudditch idącą na boisko. – Albo wiesz co jakoś zniosę Davida – stwierdził z uśmiechem i obaj zawrócili podbiegając przy tym do dziewczyny.

-Hej – powiedział Syriusz otaczając dziewczynę ramieniem, ta spojrzała na niego z ogromnym uśmiechem. Miała duże sprawiające bardzo ufnych piwne oczy i cienkie usta na których była duża warstwa błyszczyka, dodatkowo jej twarz pokrywały piegi, a jej długie do pasa włosy w kolorze tlenionego blondu były związane w kucyka.

-Witaj piękna – rzekł James doganiając ich, pochwycił szybko dłoń dziewczyny i pocałował ją delikatnie z szelmowskim uśmiechem. Blondynka zachichotała widząc to Potter się delikatnie uśmiechnął, a Black przekręcił oczami.

-Jak masz na imię ? – zapytał Syriusz, oczy dziewczyny szybko na niego spojrzały.

-Anna – powiedziała z uśmiechem.

-A więc Anna – zaczął James.

-Dlaczego się jeszcze nie poznaliśmy – dokończył Black, a Potter uśmiechnął się do niego huncwocko.

-Nie wiem – odpowiedziała niewinnie. – A mieliśmy się poznać – chłopacy spojrzeli po sobie zdziwieni.

-Oczywiście że tak – odpowiedział James, a dziewczyna spojrzała na niego zdziwiona. – Bo przecież kiedyś musiałem poznać dziewczynę moich marzeń – Syriusz przewrócił tylko oczami, widząc  jak James uśmiecha się delikatnie do dziewczyny.

-Co wy tu robicie? Mówiłem żebyście WYPIERDALALI. Nie chce was tu dzisiaj obydwu widzieć – krzyknął David, a James tylko się uśmiechnął.

-My tylko zaprzyjaźniamy się z nową zawodniczką – stwierdził Syriusza.

-Wy dwaj się lepiej nie zaprzyjaźniajcie – powiedział David otaczając siostrę ramieniem.

-Dobrze, dobrze. My tylko chcieliśmy by Anna dobrze się czuła w drużynie – rzekł James z szelmowskim uśmiechem.

-Nie wątpię, jak kto ale wy zawsze chcecie by dziewczyny dobrze się czuły w drużynie. Patrząc na przykład na Sue – powiedział David, a James tylko spojrzał na swoje buty z uśmiechem, zaś Syriusz ze satysfakcją się uśmiechnął.

-A co zazdrościsz ? – zapytał Black.

-Wynoście się stąd – rzekł cicho David.

-Wedle życzenia – James chwycił lewą dłoń Anny, a prawą Syriusz obaj szybko ją pocałowali i odeszli luźnym krokiem. David patrzył na nich z zawiścią, zaś jego siostra z uśmiechem.

-Zaklepuje – krzyknął Syriusz kiedy dotarli do szatni. James spojrzał na niego z zażenowaniem.

-Jak możesz zaklepać dziewczynę to nie rzecz – powiedział Potter przebierając koszulkę. Syriusz spojrzał na niego jak na idiotę. – Załatwmy to po męsku.

-Po co ja ją pierwszy zobaczyłem. Znasz zasady – rzekł Black zmieniając spodnie.

-Ona woli mnie – stwierdził Potter.

-Ta bo ją zabajerowałeś, co przyznasz sam wcale wielkim wyzwaniem nie było, bo laska jest głupia jak troll – Syriusz przejrzał się w lustrze i przeczesał grzebieniem swoje czarne włosy.

-Tak, czy tak ona woli mnie – James zmienił buty i zaczął rozglądać się za bluzą.

-Bo ją zabajerowałeś – podkreślił Black z wściekłością. – Z resztą ty każdą bajerujesz – stwierdził.

-Bo umiem – powiedział z uśmiechem James.

-Bo nie masz na co jej podrywać. Patrz na mnie – zaczął Black, James spojrzał na niego ten stał z rozłożonymi rękoma na ławce.

-Patrze i co ? – zapytał James krzyżując ręce na piersiach.

-I co widzisz ?

-Idiotę stojącego na ławce – stwierdził Potter z uśmiechem, Black spojrzał na niego spod byka.

-Nie dziecinko, widzisz Syriusza Blacka – poprawił go.

-Nie pieprz – zaśmiał się Potter.

-Kochany. Jestem Syriusz Black co inaczej znaczy że jestem boski. Ty podrywasz dziewczyny na poczucie humoru, ten niepokorny styl bycia i chłopięcy urok, a ja … Cóż – rozłożył ręce, a James się zaśmiał. – Jestem tak piękny że nie muszę nic mówić.

-To by wiele tłumaczyło – stwierdził Potter z uśmiechem.

-Co na przykład ? – spytał Syriusz zakładając kurtkę.

-To że mimo że się odzywasz wszystkie laski są twoje – odpowiedział James zakładając szalik z ogromnym uśmiechem.

-Przypomnij mi czemu się z tobą przyjaźnię – rzekł Black, a Potter założył przez ramie torbę i do niego podszedł.

-Bo bez mnie twoje życie było by strasznie nudne – odpowiedział mu.



OD AUTORA:
Kochani ten rozdział jest bardzo lekki ale już niedługo się rozkręci. A relacje miedzy Lily, Jamesem, Severusem się niedługo trochę zmienią. W ogóle jak się Wam podoba postać Lily ? Proszę wszystkich o odpowiedzenie na to pytanie.