Rozdział 6

 Peter przeszedł przez Pokój Wspólny niezauważony, nie licząc paru zderzeń z innymi uczniami. Jednak i tak wszyscy udawali że go nie za uwarzyli, bądź nie znają. Kiedy wreszcie dostał się na schody, odetchnął z ulgą. Nie znosił wracać sam do dormitorium. Kiedy szedł z którymś z chłopaków, czuł się pewniej. Wszyscy się z nim witali, rozmawiali, śmiali, a nie udawali że nie istnieje. Kiedy był z nimi był … zauważalny. Nieważne dla niego było to że ludzie tak naprawdę z nim nie rozmawiali, nie śmieli się z jego żartów. Najważniejszy był dla niego fakt że wreszcie wszyscy go widzieli, mimo że postrzegali go jako cień reszty Huncwotów, ale widzieli.

Spojrzał jeszcze raz na gryfonów którzy znajdowali się w Pokoju Wspólnym. Wszyscy byli w swoich grupkach, nikt nie siedział sam. Kontem oka dostrzegł Mary Anne z szóstego roku, która zawzięcie rozmawiała o czymś z Lily Evans. Nagle obie dziewczyny spojrzały w jego kierunku. Mary Anna pomachała, a Lily uśmiechnęła się szeroko, miła taki zaraźliwy uśmiech że Peter sam nie wiedział kiedy go odwzajemnił. Nagle obie wstały z miejsc i zaczęły iść w jego kierunku. Peter automatycznie poprawił swój sweter i zmierzwił włosy.

-Remus – powiedziała z radością Mary Anna. Peter odwrócił się, rzeczywiście stał za nim Lupin, rozmawiał z szukającym gryfonów Maksem Deliverem.

-Hej Remus – zaczęła Lily, po czym włożyła wsuwkę we włosy i odwróciła głowę w stronę Petera, spojrzała na niego ze zdziwieniem – o Peter nie za uwarzyłam cie – powiedziała to z tak pięknym uśmiechem że złość która się w nim gotowała od razu zgasła.

-Hej Lily, hej Mary Ann – powiedział smutno, ruda uśmiechnęła się szeroko i pogładziła jego ramię, zaś szatynka tylko podniosła głowę, po czym szybko wróciła do rozmowy z Remusem. Peter spojrzał na nich, dziewczyny mówiły bardzo głośno i energicznie wymachując przy tym rekami, zaś Remus tylko patrzył na nie z lekkim zażenowaniem. Pettigrew oddalał się od nich powoli, patrząc z nadzieją że może jednak za uwarzą jego brak, jednakże nic takiego nie miało miejsca. Żadne z nich nie zwróciło najmniejszej uwagi na jego brak. Peter kiwnął tylko głową i zaczął powoli piąć się po schodach do dormitorium.  Na schodach jakaś para całowała się namiętnie, przeszedł obok nich i kiedy był szczytów schodów, jeszcze raz się na nich spojrzał. Czasami wyobrażał sobie minę chłopaków gdyby przyprowadził do dormitorium jakaś ślicznotkę. Jednak były to tylko marzenia, jak na razie to obok nich kręciły się prawdziwe piękności. Na przykład była James, Sue. Potter nigdy nie był fanem związków, żeby zostać jego dziewczyna potencjalna kandydatka musiała się nieźle nagimnastykować; lubił za to poflirtować, jednak nic poza tym. Jednak Sue była wyjątkiem, latał za nią jak pies, kiedy wreszcie ją zdobył nie mógł się nią nacieszyć. Być może dlatego kiedy zdradziła go podczas imprezy rozpoczynającej początek lata, poczuł się taki urażony, kiedy go zdradziła na oczach wszystkich obecnych. Peter wiedział że James jest mściwy, ale to co on zrobił było pokroju Syriusza, a nie jego. Potter postanowił zniszczyć przyjaźń Sue z Anną. Cóż udało się. Anna nawet się nie broniła. James tak ją zmanipulował i rozkochał w sobie że świata poza nim nie widzi. I do tego właśnie dążył, został jeszcze jeden punkt w jego planie, jednak jak sam Potter powiedział, jak na razie za dobrze się bawił kosztem Sue by to zakończyć. Remus ostatnio powiedział, że James ma poczucie winy, dlatego przedłuża ostateczny punkt zemsty, jednak jego zawiść do byłej jest większa niż jego sumienie.

-Peter – krzyknął Lupin, tym samym wyrywając Petera z zamyślenia. – Daj to Jamesowi. Ja lecę na dyżur na razie – dał mu książkę i szybko zbiegł po schodach. Peter pokręcił tylko głową, odkąd Lily miała dyżury z Tonym, a on z Rechel, Remus zaczął kpić entuzjazmem.

-Tworzenie zaklęć dla zaawansowanych. Klasa 7 – przeczytał tytuł i tworzył drzwi do dormitorium.

-Uważaj łamago – krzyknął Syriusz zanim chłopak zdążył postawiać nogę. Peter pełen zdziwienia spojrzał pod swoje stopy. Zupełnie zapomniał że dzisiaj Syriusz i James zaczynają rysowanie mapy.

-Niemów tak do niego – powiedział James rzucając w Blacka pergaminem. Okularnik powoli manewrował między stertami książkę i pergaminów idąc do Petera. – To książka od Maksa – zaczął wyciągając rękę ku niej. Peter szybko tworzył pierwsza stronę i zaczął szukać podpisu właściciela. Nagle zauważył rękę Jamesa, palcem wskazującym pokazywał mu prawy dolny róg. Peter uśmiechnął się niezgrabnie i dał mu książkę, ten jednak tylko kiwnął głowa i tym razem nieco szybciej wrócił tą sama droga. Peter odprowadził go wzrokiem i spojrzał mimowolnie na Syriusza który patrzył na niego nienawistnym wzorkiem, blondyn przełknął głośno ślinę, a jego przyjaciel wrócił do pracy kręcąc z dezaprobatą głową.

-Mogę wam jakoś pomóc ? – na pytanie Petera, obaj chłopacy wymienili porozumiewawcze spojrzenia. James uśmiechnął się do Syriusza łobuzersko, a ten zaśmiał się serdecznie.

-A wiesz co ? – zaczął Potter, a Peter drygnął ze szczęścia. – Mógłbyś coś dla nas zrobić – odłożył książkę i wstał z fotela, po czym podszedł do Petera. – Widzisz, Black i ja mamy dużo roboty i widzisz po nim jak bardzo jesteśmy przemęczeni – objął Petera i zaprowadził go do drzwi. – Kojarzysz Aleksa i Baneya – Pettergive pokiwał tylko głową z uśmiechem. – Świetnie, wiec zaleź ich powiedz że Potter z Blackiem, chcą wreszcie odebrać swoje. Spokojnie będą wiedzieli o co chodzi – powiedział i zamknął za nim drzwi.

-Będziemy marzyc się w piekle – zaśmiał się Syriusz, uważnie przyglądając się szkicowi lochów, który razem z Remusem rysowali już od ponad dwóch tygodni. James tylko wzruszył ramionami. – Jamie – zaczął Black.

-Tak ? – powiedział James z nad książki. – Ej – warknął wściekły kiedy doszły do niego słowa Blacka, ten tylko uśmiechnął się.

-Już się tak nie oburzaj – James spojrzał na niego zaskoczony. – No co ? – powiedział Black czytając notatki.

-Nic, nic. Tylko ta laska, z która się spotykasz ma na ciebie dobry wpływ – zaśmiał się Potter, a Black wstrzymał oddech. – Rozwijasz się przy niej umysłowo –  po tych słowach Syriusz rzucił w niego poduszką, a James tylko się śmiał dalej czytając książkę. Black wypuścił powoli powietrze. Nienawidził okłamywać James. Wszystkich dokoła ale nie jego. Młody Potter był dla niego jak brat. Brat było mało powiedziane, był dla niego wszystkim. Mógł by dodać za niego życie, a teraz mimo że James był dla niego taki życzliwy i hojny, pokazując mu jak wygląda prawdziwa rodzina, on odwdzięczył się mu będąc z siostrą jego znienawidzonej kuzynki. Nawet nie chciał myśleć co by się stało gdyby James dowiedział się o nim i Roksanie. Znał Pottera jak własną kieszeń, bardzo trudno było go wyprowadzić z równowagi, zawsze w trudnych sytuacjach zachowywał spokój i trzeźwy umysł. Tylko raz udało się mu do prowadzić James do furii, ale był wtedy po operacji i nieźle zalany. – W ogóle kiedy ją poznam – powiedział nagle Potter.

-Eee nigdy – odpowiedział mu z uśmiechem Black.

-Czemu ? Duża ilość dziewczyn uważa że jestem uroczy – powiedział James, delikatnie wystawiając pośladki do tyłu i dotykając placem ust. Syriusz ze śmiechu spadł z krzesła. Potter zaczął robić dziwne miny, niesamowicie podobne do tych które robią przy nich młodsze dziewczyny. – Nie zaprzeczysz prawda – powiedział, kładąc się na podłodze po której tarzał się ze śmiechu Black i oparł głowę na dłoniach mrugając do niego urokliwie.

-Jesteś walnięty – rzekł ze śmiechem Black siadając na podłodze. James dalej leżał w tej samej pozycji, machając nogami. Syriusz spojrzał na niego z wielkim uśmiechem. – James, tak na poważnie teraz – zaczął, ale jak tylko spojrzał na Pottera który opierał się na jednaj ręce i bawił sie nieudolnie swoimi włosami od razu dopadł go atak śmiechu. – Co jak skończymy szkołę ?

-Mamy do tego jeszcze dwa lata – powiedział James odwracając się na plecy. Syriusz kiwnął głową. – Teraz jest czas na zabawę, na popełnianie błędów, na imprezy, na głupie dziewczyny, a po szkole – zrobił dłuższą przerwę – sam wiesz co będzie – dokończył. Black śledził każdy jego najmniejszy ruch. James wstał dosyć szybko i podrapał się po mostu, po czym podszedł do sterty książek i wziął jedną do ręki, zmierzwił włosy i wyjął różdżkę z tylnej kieszeni spodni, machnął nią delikatnie, a na tablicy którą zeszłej nocy pożyczyli od Slughona zaczęło pojawiać się jakieś zaklęcie. – Wiem że mam zajebisty tyłek ale nie musisz się na niego patrzeć – zaśmiał się James.

-Jesteś moją dziwka, wiec mogę się gapić gdzie mi się żywnie podoba – odpowiedział mu Black, z tak niesamowita powagą że aż sam zaczął się śmiać ze swoich słów. Powoli wstał i podszedł do stołu na którym jak zawsze panował bałagan i usiadł przy nim. Rozejrzał się dokładnie po całym, dormitorium. Bałagan był u nich niczym nowym, ale ich pokój przypominał aktualnie księgarnie. Łóżka zostały przysunięte od siebie pozostawiając tylko małe odstępy, fotela i stolik do kawy,  który u nich służył za podnóżek i przechowywanie prac domowych , zostały umieszczone z prawej strony łóżek, a stół z krzesłem i szafa były z lewej strony, zaś całą podłogę pokrywały sterty pergaminów i książkę.

-Syriusz – zaczął James, Black od razu na niego spojrzał. – Co robisz dzisiaj w nocy – powiedział z entuzjazmem. Syriusz otworzył szerzej oczy i dotknął klatki piersiowej z rozdziawioną miną.

-Wiesz James bardzo cie lubię i niezłe z ciebie ciacho, ale nie jesteś w moim typie – powiedział, udając smutek. Potter uderzył dłonią w czoło.

-Złamałeś mi normalnie serce. Ale tak na serio mam pomysł – rzekł z ogromnym uśmiechem, tak zaraźliwym że aż Black się uśmiechnął.

~*~

-Nie wiem jak można być taką idiotką jak Sue – powiedziała Adelajda, Remus spojrzał na nią z lekką pretensją. Brakowało jeszcze Lily oraz Mary Anny  i zebranie kółka plotkarskiego było by w komplecie. – Mary Anny – krzyknęła Adelajda, rzucając się z uściskiem na  rudą, a Lupin tylko dotknął z grymasem swojego ucha. Rachel zaśmiała się delikatnie patrząc na Remusa, chłopak do razu się szeroko do niej uśmiechnął, a ona lekko zaczerwieniona odwróciła twarz.

-Kółko plotkarskie w pełnym składzie – zaśmiał się do siebie Remus, a Mary Anny do razu spojrzał na niego ostrzegawczo.

-O czym gadaliście ? –zapytała Mary Anny, Adelajda zaczęła jej opowiadać o najnowszych plotkach. A Remus z Rachel szli powoli za nimi.

-Nie obraź się ale jakoś mi do nich nie pasujesz – powiedział Remus, a Rachel tylko wzruszyła ramionami. Nawet nie wiedziała jak bardzo chciał poznać jej myśli. Jak bardzo chciał ją poznać. Jak bardzo chciał wiedzieć o czym myśli kiedy się uśmiecha tak tajemniczo jak teraz. Czemu jest taka cicha, czemu zakrywa usta kiedy się śmieje, czemu mówi tak cicho i ostrożnie dobiera słowa, czemu się rumieni kiedy na nią patrzy, czemu jest tak skromna, czemu jest tak zamknięta w sobie. Tak bardzo chciał teraz poczuć jej dłoń, tak bardzo chciała ją przytulić, poczuć jej ciepło, poznać zapach jej perfum, tak bardzo chciał ją pocałować, zobaczyć czy całuje tak jak myślał, tak delikatnie, trochę ze wstydem, czy jednak odwrotnie niż myślał, namiętnie, niedokładnie. Była taka piękna. Tak urocza. Taka wspaniała. Taka cicha. Taka spokojna. Taka delikatna. Taka idealna, tak jakby była stworzona dla niego. Chciał wykrzyczeć całemu światu co teraz myślał, co teraz do niej czuł.

-Wiem – odpowiedziała smutno. – Chciałabym być jak one – spojrzał na nią pytająco. – Taka wolna. Taka młoda. Wiem że mam tyle lat co one, ale one mają wybór co do swojego życia, a mi go odebrano – po jej policzkach spłynęła łza, szybko ją wytarła i na siłę się uśmiechnęła.

-Zabrzmi to głupio i pewnie mi nie uwierzysz  - zaczął, przełknął ślinę głośno i spojrzał na swoje buty. – Ale mam identyczny problem co ty. Znasz pewnie z opowieści moich przyjaciół. Są tacy…

-Niepokorni – dokończyła za niego.

-Dokładnie. Żyją chwilą i mają wybór, nie muszą się niczym przejmować, a ja – zrobił dłuższą przerwę – cóż ja musze. I tak jak ty byłem zawsze ten spokojny i z boku, dalej jestem, ale mój przyjaciel James powiedział mi kiedyś coś bardzo mądrego. ,,Jeżeli życie daje nam przeszkody trzeba je przeskoczyć i biec dalej bo to jak będziemy wspominać nasze życie zależy od nas. A nawet z najgorszej sytuacji jest zawsze wyjście tylko trzeba umieć i chcieć je znaleźć ‘’. Wiesz co mu powiedziałem wtedy, żeby się pieprzył bo co takie dziecko szczęścia wie o życiu. Cóż miałem racje, ale kiedy pewnego wieczoru oni poszli robić dowcip a ja zostałem i wszystko przemyślałem, doszedłem do takiego samego wniosku co on. – Rachel uśmiechnęła się smutno.

-Masz niezwykle mądrego przyjaciela – powiedziała, a Remus roześmiał się radośnie.

-Bywa, wierz  mi bywa.

-Niestety ja nie jest tak jak ty, a moja sytuacja wcale nie jest taka łatwa – powiedziała ze smutnym uśmiechem i spojrzała na Mary Anny i Adelajdę które były całkowicie pochłonięte rozmowa.

-Jeszcze raz zacytuje James ,, Jeżeli nie wiesz jak coś zrobić, spójrz na to z innej strony ‘’ – Rachel zaśmiała się delikatnie. – Coś mnie wzięło na gadanie o nim. Ale jeśli chcesz mogę powiedzieć parę mądrości Syriusza Blacka, tylko uprzedzam są cenzuralne.

-Wiesz co – zaczęła patrząc mu w oczy – wolałabym posłuchać mądrości Remusa Johna Lupina – chłopak uśmiechnął się uroczo, tym razem Rachel patrzyła mu w oczy a nie uciekła spojrzeniem i do tego się uśmiechała.

-Rachel – warknęła Mary Anny kiedy na nich spojrzała, Rachel od razu odsunęła się od Lupina na parę metrów i schyliła potulnie głowę. Remus prawie prysnął śmiechem widząc tą scenkę, niczym z domu Syriusza kiedy jeszcze mieszkał z rodzicami. – Powiedz mi lepiej co u mojego brata – powiedziała z fałszywym uśmiechem, a Remus tylko spojrzał na Rachel pytająco, tak jednak daje patrzyła na swoje buty.

-Lily, dzięki Merlinowi – powiedział uradowana Adelajda. Lily zmierzyła wszystkich wzorkiem, poczym wbiła go w Mary Annę, która wzruszyła ramionami. Ruda pokręciła głową. Remus patrzył po dziewczynach ze zdziwieniem, zwłaszcza na Lily która tak nienawistnym wzrokiem świdrowała Mary Annę że ta aż stanęła do niej plecami. Ruda po pewnym czasie odpuściła i uśmiechnęła się do Remusa jednym z tych swoich uśmiechów który oznaczał że ledwo powstrzymuje się od rozpoczęcia awantury. Lupin zawsze uważał Lily za niezwykłą dziewczynę. Z jednej strony była najbardziej urokliwą i najwspanialsza osobą jaką poznał, a drugiej nigdy w życiu nie chciał być jej wrogiem. Jak Lily kogoś nie lubiła, bądź nie tolerowała,  nie ukrywał tego, jej zachowanie może o tym nie świadczyło, ale samym spojrzeniem torturowała swoich wrogów, jednak nic i tak nie mogło się to równać z tym ogromnym fałszywym uśmiechem który pojawiał się na jej ślicznej twarzy kiedy była zła lub coś nie szło po jej myśli.

-Zaraz zaczną się dyżury nauczycieli. Remus odprowadź Rachel, a  my mamy do pogadania – powiedziała stanowczo Lily. Adelajda zaśmiała się i poszła za nią, zaś Mary Anna spojrzała znacząco na Rachel i powolnym krokiem pełnym dumy poszła za swoją przyjaciółką.

-Ta Lily to ma charyzmę co – zaśmiał się Remus, Rachel kiwnęła tylko głową. –Co się dzieje miedzy tobą a Mary Ann ? – Rachel spojrzała pustym wzrokiem przed siebie i zaczęła niespokojnie oddychać, po paru sekundach dopiero jej oddech się uspokoił.

-To bardzo długa historia – odpowiedziała.

-Mamy czas, najwyżej odprowadzisz mnie parę razy – zaśmiał się Remus, po czym chciał się uderzyć w głowę. Sam nie wiedział co się z nim działo, w ogóle nie był sobą.

-Remus, nie chce o tym rozmawiać – powiedziała stanowczo, Remus spojrzał na nią ze zdziwieniem. Musiała to być bardzo nieprzyjemna sprawa jeżeli Rachel odważyła się na stanowczość.

-Opowiem ci całą historie konfliktu Evans Potter – oświadczył Lupin, a Rachel się zaśmiała delikatnie.

-Słucham.

~*~

Peter stanął obok wejścia do wierzy Kurkonów. Krukonki które go mijały chichotały między sobą, a kiedy je zaczepiał udawały że nie słyszą. Kiedy wreszcie przesłał polować na dziewczyny, poprosił jednego z młodszych chłopców żeby poprosił Aleksa i Barneya. Usiadł na schodach, powoli obracając różdżkę przez place, jednak ta ciągle mu z nich wypadała.

-Hej – powiedziała przechodząc obok. Peter tak szybko obrócił głowę by zobaczyć Marlenę że aż położył się na ziemi. Mar zachichotała i podeszła do niego pomagając mu wstać. – Słodka z ciebie ciamajda Peterze – powiedziała delikatnie czyszcząc mu sweter. Peter zbierał się żeby coś powiedzieć jednak język zawsze kiedy ją widział odmawiał mu posłuszeństwa. – I teraz znowu jesteś czysty. W ogóle co tu robisz o tej porze, zaraz zacznie się zmiana nauczycieli.

-Eee… ja po… bo ten… James mnie… - zaczął się jąkać, a Marlena tylko chichotała.

-Peter, maluchy mówiły że coś ode mnie chciał mój drogi przyjaciel James – powiedział Aleks, wysuwając w stronę Petera ręce, po czym radośnie objął jego dłoń swoimi. Za nim stał Barney który o wiele bardziej był zainteresowany Marleną niż blondynem z Gryfindoru.

-Eee tak – powiedział szybko odrywając wzrok od Mar i kierując go na Aleksa. – Wysłał mnie po właściwie nie wiem co – rozłożył ręce, a Aleks skwasił się, nie znosił kiedy musiał udawać ze kogoś lubi. Jednak tym razem musiał, Potter z Blackiem i Lupinem dali mu jasno do zrozumienia że ma się odnosić z szacunkiem do Petera  bo inaczej będzie miał kłopoty. Obaj z Barneyem byli na tyle inteligentni by nie narażać ich przyjaźni z Huncwotami na szwank. – James mówił że chce wreszcie odzyskać swoją własność – dokończył, a czy bliźniaków i Marleny stały się większe.

-Ty masz to wsiąść – powiedział z przerażeniem Barney, a Peter tylko kiwnął głową. Aleks spojrzał na barta, a ten tylko się uśmiechnął i poszedł do Pokoju Wspólnego Kruponów.

-Oni ogłupieli – rzekła Marlena poprawiając swojego idealnie prostego i długiego kucyka. Aleks patrzył razem z Peterem jak to robi, wychodząc z podziwu, dla jej urody.

-Na pewno sobie poradzisz – zaśmiał się Barney podstawiając pod jego nogi całą skrzynkę z piwem karmelowym. Peter spojrzał na nią z przerażeniem, a potem na chłopaków, ci jednak tylko się śmiali, nawet Marlena chichotała delikatnie.

-Tak poradzę sobie – powiedział patrząc na Malinę i szybko chwycił skrzynkę podnosząc ją.

-To dobrze, ale pamiętaj nie używaj na niej żadnych zaklęć – zaczął Barney, a Peter spojrzał na niego pytająco. – To nie jest tylko i wyłącznie piwo – dokończył puszczając do niego oko. Chłopak kiwnął głowa i ruszył powoli ze skrzynka na schody.

-Jesteście tacy sami jak moi bracia, nawet mu nie pomrzecie – powiedziała  krzyżując ręce na piersiach i patrząc na Petera który bał się zrobić krok w dół.

-Ty kochasz swoich braci, więc nas też – zaśmiał się Aleks, Marlena uśmiechnęła się do siebie próbując na niego nie patrzeć. Peter w tym czasie zrobił krok do przodu, delikatnie się zachwiał ale schodził daje, kiedy dotarł na dłuższy schodek położył skrzynkę na posadce i odetchnął.

-Dobrze ci idzie teraz tylko jakiej 300 schodów – zaśmiał się za nim Barney. Peter przełknął pod nosem i ruszył dalej,  skrzynka była tak ciężka że nogi same mu się uginały. Nagle schody się poruszyły na chłopak razem ze skrzynką przechylili się w prawo niebezpiecznie balansując, po czym uderzył ramieniem w barierkę.

-Nic się nie stało – krzyknął uradowany do bliźniaków puszczając przy tym skrzynkę. Kiedy usłyszał śmiechy chłopaków dopiero zorientował się co zrobił.

-Brawo, zabiją cie wiesz – zaśmiał się Aleks. Peter patrzył tylko z przerażeniem na rozbite butelki z piwem i jak napój ścieka powoli wzdłuż schodów. Blondyn zaczął powoli zbierać rozbite butelki i pochwycił skrzynkę schodząc szybko po schodach, za sobą słyszą tylko śmiechy krukonów. Już słyszał jak James razem z Syriuszem się z niego nabijają, albo wręcz odwrotnie są wściekli, bo przez niego są do tyłu z pieniędzmi. Oczami wyobraźni widział jak Black chce go zabić a James tylko go trzyma.

-Peter – podskoczył ze strachu słysząc jego głos. Remus zmierzył go z kwaszoną miną wzorkiem, zaś jego koleżanka uśmiechała się delikatnie.  – Co się tobie stało ?

-Bo chłopacy mnie wysłali do Aleksa i Barney po skrzynkę z piwem, a ja nie mogłem jej udźwignąć wiec mi wypadła z rąk i wszystko się rozbiło.  Potem to zbierałam i zbierałem i szedłem i spotkałem was i ty się mnie spytałeś co się stało, a ja ci powiedziałem i tyle – powiedział to z taka szybkością że parę razy zakrztusił się swoją własną silną.  Rachel zaśmiała się delikatnie, a Remus tylko pokręcił z niedowierzaniem głową.

-Co za kretyni, zaczął się dyżur nauczycieli – zaczął sycząc przy tym, Rachel spojrzała na niego uśmiechając się przy tym rozmarzenie. – Po pierwsze pacanie  czemu tego nie zaczarowałeś by było lżejsze, po drugie – pokazał dwa palce – czemu kiedy się rozbiło nie użyłeś zaklęcia powracającego do dawnego stanu.

-Bo oni powiedzieli że jest tu coś czego niemożna czarować – krzyknął, Remus zakrył twarz dłońmi. Rachel za to zajrzała do skrzynki, delikatnie odsunęła rozbite butelki i wyjęła z niego małą buteleczkę z kartką. Podała ją Remusowi.

-,,To za nasz prezent urodzinowy A&B McKinnon ‘’ – przeczytała Remus i zaczął się śmiać. Peter spojrzał na niego zdziwiony. – Mówili prawdę że niemożna tego czarować. Wiesz co to ? – podniósł na wysokość jego oczy buteleczkę, a Peter pokręcił głową. – To Walencja. Bardzo silny środek ziemnych płomieni sprawczy, wystarczy mały czar by go uruchomić – zaśmiał się jeszcze. – Pamiętasz jak w pierwszej  klasie James z Syriuszem wrzucili to Isile do torby, a potem w nocy dziewczyny krzyczały tak że pobudziły pół Hogwartu. To właśnie za sprawą Walencji.

-Biedna dziewczyna – powiedział Rachel z wielkim uśmiechem, jednak zaraz zasłoniła go ręką.

-Tak, nawet nie wiesz jak bardzo – potwierdził Remus, po czym spojrzał na blondynkę. Rachel zarumieniła się pod wpływem jego wzroku.

-To ja już pójdę – powiedział Peter zabierając skrzynkę, a Remus z Rachel nawet na niego nie spojrzeli, jedyne co teraz się liczyło ale Remusa to jej piękne błękitne oczy. Była taka piękna, to jedyne co mu przychodziło do głowy kiedy na nią patrzył. Delikatnie dotknął jej policzka, a ona tylko się zarumieniła.

-Co się tutaj do jasnej cholery dziej – ktoś krzyknął, a ręka Remusa automatycznie się cofnęła. Obok nich stanął nieco niższy od Lupina chłopak o delikatnie blond włosach i umięśnionej sylwetce. – Kim jesteś ? Kto to jest ? – warknął chwytając Rachel za ramię, a dziewczyna pisnęła z bólu. 

-Ej uważaj – powiedział Remus popychając go. Chłopak z gniewem spojrzą na niego i zacisnął pięści.

-Co się tutaj dzieje ? – cała trójka spojrzała w stronę z której dochodził głos nauczyciela od czarnej magii w tym roku. – Remus Lupin, Rachel McZkaston i Aleksander Berry – powiedział nauczyciel.

-Berry – powtórzył Remus – jesteś bratem Mary Anny Berry ? – blondyn pokiwała tylko głową. 

- Koniec pogaduszek. Tym razem wam odpuszczę ale rozejść się i to już – warknął nauczyciela, a oni kiwnęli głowami. Berry chwycił Rachel za ramię i prowadził, dziewczyna prawie szlochała, a Remus patrzył jak odchodzą. – Masz ochotę na szlaban Remusie – powiedział. Remus kiwnął głową i wszedł do Pokoju Wspólnego Gryfonów. Nikogo już w nim nie było, spojrzał na zegar było już dobrze po 22, pokręcił głową i  zaczął iść do swojego dormitorium. Zawsze się zastanawiał co dziewczyny widzą w tak zdawanych Bad Boyach, na przykład jego siostra Amanda chodziła już ze wszystkimi najgorszymi draniami w Hogwarcie, nie licząc Syriusz i Jamesa, jednak żaden jej nie uderzył, ba jakby się ośmielił to by już nie żył. Prawdopodobnie zabity prze Lupina lub jego siostrę, która nie dawała sobie dmuchać w kasze. Nagle naszła go myśl że może on jej nie bije, ale takie szarpania tak słodkiej i małej osóbki jak Rachel było szczytem chamstwa. Jak można w ogóle pomyśleć o szarpnięciu lub uderzeniu tak małych istot jak Rachel, jak można w ogóle pomyśleć o zrobieniu tego jakiej kol wiek dziewczynie bądź kobiecie. Dla Remusa było to jednoznaczne z utratą męskości.

-Księżna – krzyknął uradowany Black rzucając do Remusa butelkę z piwem, chłopak nieco niezdarnie ją złapał i otworzył wspomagając się szafką.

-Już skończyliście ? – zapytał Lupin, po tym jak rozejrzał się po pokoju który był już posprzątany.

-Nie, jeszcze cały Hogward do narysowania i Happston, ale – powiedział z entuzjazmem James zrywając się z fotela i podchodząc do tablicy. – Mamy wszystkie zaklęcia, tylko jest jedne mały problem – upił łyk piwa. – Żeby na mapie były imiona i nazwiska musi ona o nich wiedzieć.

-No raczej – powiedział Remus siadając ciężko na fotelu. – W gabinecie McGonngala są wszystkie akta uczniów którzy należeli, należą i będą należeć do Hogwartu i innych szkół. – James uśmiechnął się szeroko i usiadł na komodzie. – Jak chcecie się tam włamać i kiedy ?

-Już od razu włamać – zaśmiał się Syriusz i spojrzał na James, który tylko przymknął oczy w geście zgody. – Nikt się nie włamie, tylko ktoś jak zawsze pod koniec miesiąca pójdzie tam i jakoś się zakręci że te wszystkie nazwiska będą zapisane na mapę.

-Ta, ale nowi uczniowie – powiedział Remus upijając łyk piwa.

-To zalecie – James podkreślił jedno ze trzydziestu zaleć na tablicy – dzięki niemu mapa będzie połączona ze wszystkimi aktami które znajdą się w szkolę.

-Nie rozumiem – powiedział Peter, wszyscy od razu na niego spojrzeli.

-Dobrze to specjalnie dla ciebie wyjaśnię to powoli – zaczął ze sztucznym uśmiechem James. – Wszystkie akta które znajdują się w Hogwarcie przechodzą przez ręce Minevry, ona jej kopiuje i wkłada do specjalnej skrytki która już od założenia szkoły przechowuje wszystkie dokumenty. Na tych aktach są zapisane dane czarodzieja, a na nich są miedzy innymi jego podstawowe dane takie jak adres, różdżka, rodzice, oraz najważniejszy który pomoże działać mapie, kod rdzenia – Peter spojrzą na niego pytająco. – Zaraz po urodzeniu do ministerstwa automatycznie jest przesyłany kod danego rdzenia i to każdego bez wyjątku, wliczając w to mugoli, magiczne stworzenia i czarodziei. Kiedy ktoś ma się uczęszczać do Hogwartu jego akta są tu przysyłane jeśli nie tez  gdyż są potrzebne bo każdy czarodziej ma obowiązek pójścia do jakiej kol wiek szkoły a kiedy zostanie to zaniedbane to leci dyrektor ze stołka, wiec chcąc nie chcą muszą wiedzieć gdzie kto idzie. Co do zwierząt magicznych, jeżeli znajdują się w Hogwarcie i są nauczycieli lub są w zakazanym lesie, muszą być zaznaczone w aktach. Jeżeli mapa zostanie połączona z ta skrytką na  akta to nigdy nie zawiedzie. Bo bardzo mi przykro ale nit z nas nie zmieni sobie rdzenia. Dziękuje – wszyscy trzej zaczęli bić brawo a Potter ukłonił się.

-A z historii magii ma ledwo zadowalający – powiedział Black, James uśmiechnął się do niego huncwocko.

-Cóż nie wszyscy umieją docenić taki geniusz jak mój – rzekł Potter dopijając piwo.

-Wiec jedyne co na zostało to narysowanie mapy i połączenie jej z aktami – powiedział Remus a James kiwnął głowa. – To powiedzenia, bo ja tego nie zrobię.

-Ej, czy my kiedykolwiek chcieliśmy coś od ciebie ? – zapytał Black, ale po chwili sam pokręcił głowa – Dobra źle zadane pytanie – Remus podniósł butelkę z piwem w jego stronę. – Tak się napracowaliśmy, a ty masz zamiar to zniszczyć.

-Co będę za to miał ? – na pytanie Lupina, oczy Balck i Pottera się rozszerzyły, spojrzeli na siebie zdziwieni.

-Od kiedy taki jesteś ? Co ? Zaczynasz przypominać Syriusza – zaśmiał się James.

-Właśnie – szybko poparł go Black jednak po chwili dotarł do niego sens słów Pottera. – Ja niby robie wszystko z interesem dla siebie ? Robię ? – powiedział oburzony.

-Tak – odpowiedzieli mu wszyscy trzej na raz.

-Dobrze, dobrze. Jestem egoistą ale nie musimy tego mówić głośno, dobrze ? – powiedział Syriusz, a wszyscy pokiwali głowami. –Weź Remi – zaczął delikatnie łaskotać Lupina a ten spojrzał na niego jak na idiotę. – Chyba za dużo wypiłem – stwierdził po czym wstał i zaczął iść w stronę łazienki kiwając się po bokach.

-Co było w jego piwie ? – zaśmiał się Remus.

-Znasz go, gdyby wypił tylko piwo – odpowiedział mu James, po czym wyciągnął paczkę papierosów  i wyjął jednego. – Chcesz ? – zapytał zapalając papierosa.

-Umrzesz na raka – powiedział Remus sięgając po jeden z pergaminów leżących na ławie. 

-Wątpię, a poza tym na coś trzeba umrzeć – odpowiedział James, a Remus tylko pokręcił głowa z uśmiechem.

-James – zaczął Peter stając obok niego, okularnik spojrzał na niego pytająco. – Mam taką sprawę. Tylko się nie denerwuj – Remus mimowolnie się zaśmiał słysząc to.

-Jak coś się stało Katherine – warknął James podbiegając do futerału – to cie zabije – oświadczył po czym wyjął gitarę i dokładnie ja obejrzał i odetchnął z ulgą. Remus za to ledwo powstrzymywał atak śmiechu.

-Nie, nie. Przecież ja mam zakaz dotykania jej – powiedział Peter, a James patrzył z uśmiechem na Katharine. – Tylko chciałem się zapytać czy… nie miałbyś nic przeciwko gdybym umówił się z Marleną – James spojrzał na niego z ogromnym uśmiechem, a Remus zaczął się śmiać, tak głośno że aż Syriusz wyszedł z łazienki zobaczyć co się stało.

-Z moją Marleną ? – zapytał Potter dla pewności, a Peter kiwnął głową z lekkim przerażeniem. – Ty ? – dopytał, a ten znowu kiwnął głową z jeszcze większym przerażaniem, wtedy Potter zaczął się śmiać. – Syriusz Peter chce zaprosić naszą siostrę na randkę – powiedział do Blacka, a ten automatycznie zaczął się śmiać. – Wiesz co Peter ? – objął blondyna, a ten trząsł się ze strachu. – Ty możesz zawsze – Peter odetchnął z ulgą i uśmiechnął się do Pottera.

-Będę ją traktował z należytym szacunkiem – blondyn zapewniał Jamesa, a ten tylko powstrzymywał śmiech. Oczami wyobraźni widział jak jego idealna siostrzyczka chodzi z Peterem.

~*~

Profesor odwrócił się do tablicy i zaczął zapisywać zaklęcia obronne. Syriusz przewrócił oczami i spojrzał na James. Chłopak rysował coś na pergaminie, co chwila zerkając w stronę Snape i Evans. Black przechylił się trochę w przód i spojrzał na Remusa, który dokładnie zapisywał wszystko co mówił nauczyciel. Zaś Peter który siedział rząd niżej próbował nie zasnąć. Balck zaśmiał się cicho i spojrzał na profesora, biedak uczył tu dopiero trzeci miesiąc i ledwo sobie radził. Lekcje u niego były niezwykle luźne i często nie zrozumiałe, bo sam gubił się w swoich słowach.

-To było by na tyle. Póki trawa lekcja dokończcie eseje – powiedział, profesor i usiadł na swoim krześle. Syriusz rozejrzał się po sali wszyscy byli pochłonięci rozmową, bądź pisaniem eseju. Zerknął przez ramię James który już kończył swój rysunek i ledwo powstrzymał śmiech.

-Stary, masz talent – rzekł klepiąc go po plecach. James się uśmiechnął łobuzersko.

-Się wie – odpowiedział mu okularnik, Remus oderwał się od książki i spojrzał na pergamin James.

-Szukasz tylko powodu by się z nią kłócić – stwierdził Lupin, kręcąc głową.

-Trzeba mieć jakieś przyjemności  w życiu – powiedział James dokładnie składając pergamin, po czym i tak go zgniótł w kulkę i żucia w kierunku Lily. Kiedy kulka pergaminu uderzyła w jej plecy dziewczyna od razu spojrzała w kierunku Huncwotów. Widząc jej wzrok Remus od razu zaczął czytać, a Black udawał że zasnął, zaś James rozglądał się po sali. Dziewczyna pokręciła głową i schyliła się po kulkę. Spojrzała na Severusa, ten  dokładnie czytał swój esej, uśmiechnęła się delikatnie i rozwinęła kulkę. Widząc rysunek od razu otworzyła usta, przedstawiał on karykaturę Lily i Severusa w intymnej sytuacji. Odwróciła się do Huncwotów, a James Potter uśmiechnął się do niej uwodzicielko i puścił do niej oko, Lily pokręciła głową i zapisała cos na pergaminie po czym rzuciła go w kierunku Pottera trafiając w jego twarz, chłopak spojrzał na nią zdziwiony po czym się uśmiechnął. Evanswóna zaznała ten uśmiech aż za dobrze, od pierwszej klasy używali go miedzy sobą, a zastępował im słowa ,,Chcesz wojny będziesz ją miał/ła ‘’. James powoli rozwinął kulkę i ze śmiechem przeczytał co napisała, po czym odpisał jej i odrzucił kartkę. Remus pokręcił tylko głowa. Lily szybko odrzuciła mu kartkę, a James równie szybko uczynił to samo.

-Evans, Potter. Jeżeli chcecie robić wojnę na pergaminy, lub ze soba porozmawiać to proszę to robić po lekcjach, albo umówcie się na randkę i dajcie innym żyć – powiedział nauczyciel, a cała klasa wybuchła śmiechem.

-To co Evans kiedy umawiamy się na randkę ? – zaśmiał się James podnosząc znacząco brwi. Lily pokręciła głową i się zaśmiała.

-Najlepiej nigdy – odpowiedziała mu i spojrzała na niego znacząco.

-Normalnie serce mi złamałaś – zaśmiał się James, Evans pokręciła głową.

-Cóż bywa – wzruszyła ramionami. Severus spojrzał z niesmakiem na Pottera i Lily którzy ciągle patrzyli sobie w oczy, uśmiechając się do siebie. Miał czasami już dosyć okularnika, zawsze kiedy się pojawiał mieli z Lily dosyć długą wyminę zdań. Evans mówiła że go nie znosi, a Potter nie był jej dłużny. Lecz chyba każdy kto widział ich kłótnie, uważał ze ta dwójka ma się do siebie. Coś w tym było, mimo tej widocznej nienawiść, zamiast się unikać, albo udawać że nie istnieje dany obiekt nienawiści oni nawzajem siebie prowokowali. Doprowadzają przy tym Severusa do szewskiej pasji. – Sev – powiedziała dziewczyna stojąc nad nim. Snape szybko schował rzeczy do torby i wstał dodając esej profesorowi. – O czym myślisz ? – zapytała ze słodkim uśmiechem, który tak bardzo uwielbiał.

-O niczym – odpowiedział jej i jeszcze raz na nią spojrzał, była taka piękna. Miał bardzo jasna cerę wręcz mleczną i takie delikatne rysy twarzy, lekko zadarty nos, ogromne zielone oczy otoczone mnóstwem rzęs i ten niesamowicie zaraźliwy uśmiech, do tego ta burza rudych puszystych włosów otaczających jej anielska buźkę.

-I jak ci się podobał rysunek Evans – powiedział Potter, Severus spojrzał na niego nienawistnym spojrzeniem. Tak bardzo go nienawidził, jego durnego uśmiechu, tego luzackiego stylu życia, a przed wszystkim tej wyższości nad wszystkimi dookoła.

-Daruje sobie Potter – odpowiedziała mu Lily, przekręcając głowę w prawą stronę.

-Już nawet nie można być dobrym kolegą, bo ty od razu atakujesz – zaśmiał się Potter wkładając ręce do kieszeni. Snape zmierzył go dokładnie wzrokiem, był tylko z Peterem, co znaczyło ze coś w czwórkę kombinują.

-Do kiedy ty jesteś moim kolegą i to w dodatku dobrym – powiedziała Lily dalej patrząc na niego z uśmiechem. Potter podszedł bliżej i stanął niecały metr od dziewczyny.

-Właśnie chciałem to zmienić – oczy Evans rozszerzyły się. – Myślę że powinniśmy się umówić – powiedział patrząc na nią z tym swoim łobuzerskim uśmiechem.

-To jakiś żart – zaśmiała się Evans.

-Nie. Umówisz się ze mną Evans ? – zapytał z ogromnym uśmiechem.

-Nie – powiedział Lily delikatnie wystawiając głowę do przodu.

-A powinnaś – rzekł Potter wyciągając różdżkę.

-Czemu ? – zapytała Lily.

-Bo w innym wypadku twój przyjaciel będzie wisiał – powiedział a Lily tylko pokręciła głową, Potter szybko machnął różdżką, a Severus zawisł za krostę. Evans spojrzała na Pottera ze wściekłością. Wszyscy na korytarzu zaczęli się śmiać, a Severus próbował wyciągnąć różdżkę z kieszeni. Jednak Potter szybko ją przechwycił. – Coś nie wyszło – zaśmiał się.

-Właśnie – powiedział ze śmiechem Peter. Lily wyjęła swoja różdżkę i przystawiała ją do głowy Pottera, ten zaśmiał się tylko.

-Zabawna jesteś – powiedział Potter.

-Puść go – warknęła ruda. James udawał przez chwilę że się zastanawia po czym pokręcił głową.

-Nie póki się nie nauczy że nieładnie tak obrażać cudzych przyjaciół – powiedział James, tym razem patrząc na Sverusa. Ten tylko spojrzą na niego z nienawiścią.

-O czym ty mówisz ? Sev nigdy nie obraził ani Blacka, ani Petera, ani Remusa – krzyknęła Lily, a James tylko się uśmiechnął.

-Przy tobie nie, ale przy swoich nowych kumplach jest jakoś bardziej odważny. Prawda ? – powiedział Potter.

-Już – krzyknął z końca korytarza Remus pokazując mu pergamin. James uśmiechnął się i kiwnął głową.

-Dobra, tylko i wyłącznie dla ciebie – rzekł do Lily James opuszczając różdżkę. – Ale następnym razem radziłbym właściwiej dobierać słowa przy Syriuszu – powiedział do Severusa która ocierał plecy. Ujął dłoń Lily i ją pocałował puszczając do niej przy tym oko i razem z Peter poszedł do Remusa, który tylko kręcił głową.

-Zapłacisz mi za to Potter – krzyknął za nim Snape, James kiedy był już na końcu korytarza odwrócił się do niego.

-Wątpię – powiedział rozkładając ręce i uśmiechając się.

-Kiedy powiedziałem żebyś odwrócił uwagę wszystkich, nie miałem na myśli poniżenie Severusa i dokuczenie Lily – powiedział ze wściekłością Remus.

-Czepiasz się upiekłem dwie pieczenie na jednym ogniu, przecież sam wiesz że mu się należało za to co zrobił dzisiaj rano – rzekł James biorąc od Syriusza pergamin. – Pomierzyliście wszystko dokładanie – spojrzał na szkic obydwu sal na tym piętrze i ich pomiary.

-Tak – powiedział Black. – Ej z tej Evans to nawet niezła dupa, nie myślałeś żeby jednak coś z nią pokręcić – zaśmiał się obejmując Jamesa, który uśmiechnął się pod nosem. – Z tym swoimi ognistym charakterkiem powinna być dobra w łóżku.

-Jest za inteligentna by się nabrać na wasze sztuczki  – powiedział Lupin, obaj spojrzeli na Remusa a potem na siebie z uśmiechem.

-Ej bulwersuj się tak, Księżniczko rozumiem że ty pierwszy ją obczaiłeś już w pierwszej klasie ale skoro ty mniemasz jaj by dobrać się jej do majtek, to nie odbieraj nam tej szansy – powiedział z uśmiechem Black.

-Ty siebie czasami słyszysz – rzekł Remus kręcą głową. – Oj – powiedział widząc ją.

-Co oj ? – powiedzieli  James z Syriuszem, a potem spojrzeli w tym samym kierunku co Remus. Potter schował do torby pergamin, a Black z Lupinem obserwowali tylko jego twarz, która aktualnie była niczym pokerowa.

-Hej – powiedziała przejmująco kiedy stanęła przed nimi.

-O hej Sue co tam u ciebie ? – zaczął Peter, ale jak zobaczył wzrok reszty chłopaków zamilkł.

-Nic ciekawego. James możemy porozmawiać ? – powiedział dotykając jego ramienia, chłopak szybko się cofnął i spojrzał na nią beznamiętnie.

-Nic się nie zmieniłaś odkąd się ostatnio widzieliśmy, nie jednak jest coś inaczej. Ach teraz jesteś ubrana i nie kaleczysz przed jakimś chłopakiem dobierając mu się do rozporka – powiedział Black z ogromnym uśmiechem, a w oczach dziewczyny pojawiały się łzy. James westchnął ciężko i zmierzwił włosy. 

-Idźcie na obiad i zajmijcie mi miejsce – rzekł stanowczo Potter do chłopaków, Remus kiwnął głową, a  Syriusz tylko patrzył okularnikowi w oczy jakby poradzili telepatyczna rozmowę.

-Jak chcesz – powiedział Black unosząc ręce. – Do zobaczenia mała kurewko – krzyknął do Sue kiedy schodził po schodach.

-Syriusz jak zawsze uroczy – zaśmiała się ocierając łzy, jednak James się nie śmiał tylko skrzyżował ręce na piersi. Sue kiwnęła głową. – To jak tam u ciebie ?

-Przyszłaś tu zapytać się jak u mnie. Nie mam jakoś ochoty z tobą na miłą pogawędkę – rzekł Potter. – Powiedz czego chcesz i miejmy to z głowy.

-James, ja cie tak bardzo przepraszam, proszę wybacz mi – zaczęła szlochać. James tylko pokręcił głową, dziewczyna przytuliła się do niego mocno, a on walczył ze sobą by jej nie objąć.

-Sue – odsunął ją od siebie i spojrzał jej w oczy. – Ja – zaczął, po jej lekko brązowej twarzy ściekały czarne łzy, które zostawiały ciemne smugi na jej ślicznej twarzy, a jej złote oczy patrzyły na niego z nadzieją.